Ontstaan van een missie

Het ontstaan van een missie (part one)

In de allereerste blog die ik ooit schrijf ik mijn leven, leek het me gepast om te starten bij het allereerste begin. Want er is heel wat voorafgegaan aan het starten van ** MISSIE MOESTUIN **. 

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik alle blogs in 1 keer schrijf, zonder tussentijds te wijzigen. Daarmee blijft het een momentopname waarbij ik puur vanuit gevoel mijn woorden op papier zet. 

Tja, waar begon het allemaal….

Eigenlijk vielen er de afgelopen corona-jaren telkens een aantal puzzelstukjes in elkaar.

Corona heeft in mijn geval gezorgd voor ‘verstilling’… ik werd even stilgezet na alle uitstapjes, borrels, verjaardagen, feestjes, vakanties en alles waar je in je leven ‘druk’ mee kunt zijn. 

Voor Corona vond ik het leven al best hectisch en was ik constant van afspraak naar afspraak aan het rennen en plannen. Toen de eerst lock-down kwam, vond ik dat dus he-le-maal prima! 

Lekker thuis met zijn drietjes en de hond. Beetje chillen, lekkere wandelingen maken met de hond, uitgebreid kokkerellen (niet mijn ding, maar wel van mijn vriend!) en tijd hebben voor een puzzel, netflix-serie en tijd voor onze moestuin…. 

En dat laatste – de moestuin – is toch wel echt een heerlijke uitlaatklep geworden.    

Al vanaf 2012 hebben we samen een moestuin van ruim 200m2 aan de andere kant van het dorp waar we wonen. We moeten er dus naartoe, want het is niet bij ons huis. Soms baal ik daarvan, want ik zou het liefst op mijn blote voeten vanuit de achterdeur mijn moestuin in lopen, maar helaas! 

In ons geval, moeten we dus afspreken/plannen wanneer we daar naartoe gaan. 

En voor Corona was dit nogal eens een ding, want ja … als je allerlei andere leuke opties hebt, is de moestuin (waar ook echt ‘gewerkt’ moet worden) niet altijd je prioriteit. Als het super lekker weer is, zit ik toch liever met een koude cocktail op het terras, dan dat ik 30 gieters water – in de hitte – moet sjouwen over de moestuin om alle plantjes water te geven. Laat staan onkruid wieden …..  

De eerste jaren voor Corona was de moestuin dan ook soms meer een last dan een lust.

Menigmaal hebben we thuis geroepen ‘Laten we ermee stoppen, ik baal ervan!’, maar toch hebben we dit nooit echt durven doen. Er staat namelijk een (eigen gebouwd!) schuurtje en een schitterende kleine kas. (ook die kas was een project waar ik nog wel eens een blog over zou kunnen schrijven!) 

En als je een moestuin opgeeft, moet je ‘m leeg opleveren …. pfff…. dat is ook nogal een klus! 

Bovendien zijn er ellenlange wachtlijsten voor een volkstuin in onze gemeente, dus als je spijt hebt, zit je heel lang op de blaren voordat je weer opnieuw kunt beginnen. So far dus nog steeds ons eigen ‘groene plekje geluk’! 

Het idee van een eigen moestuin ontstond doordat onze achtertuin (formaat postzegel) door mijn vriend vol werd geplant met tomatenplanten, paprikaplanten en een kruidenhoek. Hij houdt erg van koken en wilde ook thuis het een en ander laten groeien. (vanuit ‘dat is toch leuk?’) Helemaal prima natuurlijk, totdat ik graag voor onze zoon (toen 2 jaar oud) een kleine zandbak wilde neerzetten. 

Daar was eigenlijk helemaal geen plek voor … 

Toen ik voorstelde om te kijken of er niet ergens een moestuin te vinden was voor zijn (ja let op, ZIJN) hobby, zijn we gaan rondkijken, rondvragen en op internet gaan speuren. 

Ook toen was er al een wachtlijst, dus ons idee leek eigenlijk kansloos ….

In de volgende blog vertel ik meer over hoe we uiteindelijk ‘aan de moestuin’ gingen!

[instagram-feed]